əfğan

is. <fars.> klas. Fəryad, fəğan. Oyadır xəlqi əfğanım; Qara bəxtim oyanmazmı? F.. Hər qədər, kim artıq əfğan eylərəm, əfğan gəlir. Qövsi. Firqətdə lazımdır aşiqə əfğan; Sakit olmaq gərək yarı görəndə. Q. Z.. Bir an səni görməyəndə, yarım; Əfğani yetirrəm asimanə. H. x.. Bilmirəm bunca nədir ah ilə əfğanın sənin. Ə. N.. Əfğan etmək (eyləmək, qılmaq, çəkmək) klas. – fəğan etmək, fəryad etmək. Bir neçə gün ol əsiri-hicran; Məktəbə gəlib qılırdı əfğan. F.. Mən Molla Vaqifəm, eylərəm əfğan; Gözlərim də yaş yerinə tökər qan. M. P. V.. Zakirəm, çəkirəm əfğan; Bülbül kimi şəbi-hicran. Q. Z.. Əfğanə gəlmək – bax əfğan etmək. Gül camalın görüb düşsün torpağa; Bülbülü götürüb əfğanə gəlsin! Q. Z.. Bağ ara bülbüli-şeyda genə əfğanə gəlib. S. Ə. Ş..